جاکتابی

ابن مشغله روایت بخشی از زندگی نادر ابراهیمی است.شاید در نگاه اول به این فکر بیفتیم که"خاطره س.خوندنش اونقدر فایده ای نداره و فقط برای سرگرمی مناسبه".اما وقتی اولین صفحه کتاب رو باز میکنیم با جملاتی روبرو میشیم که حد اقل برای من بسیار جذاب بود.جملاتی که هیچکس نمیتونه راحت از اونها بگذره و دوست داره توی دفترچه ای یادداشت کنه و بعد ها برای دوستانش بگه.جملاتی که گرچه کوتاه اند اما افکاری بلند درونشان نهفته است و در گوش ما میخواند که "این کتابو تا تهش بخون"

زندگی ملک وقف است.حق نداری بایر و برهنه و بی خاصیتش نگه داری و بگذاری دیگران نگهش دارند.اگر اینطور کردی"نیامده یی،نمانده یی،و نرفته یی،از هیچ به قدر هیچ باید خواست،نه بیشتر"

بخشی از مقدمه:درد پا را از آب سرد یک حوض پاییزی به رختخواب گرم میبردم و"چه لذتی که کار کرده ام"

از مقدمه:باید از عهده کار های مختلفی بر بیاید تا اگر از یک طرف سرش را به سنگ زدند،از طرف دیگر بتواند پول در بیاورد و دو تا آسپرین بخرد و برای رفع سردر فرو دهد،و بعد بخندد و بازهم بخندد.شما نمیدانید"این خندیدن چقدرمطبوع است" :و زیبایی خنده به آن خاطر است که"کار"کرده ای و پول در اورده ای و اسپرین خریدی

از مقدمه:صد سلاح ماست برای خو و خوب تر زندگی کردن.:که در اینجا هم صد یعنی "هدف"و سلاح ماست برای زنگی بهتر.

از صفحه 21 تا 24 کتاب دو داستان روایت شده که یکی مربوط است به خطاطی نویسنده و دیگری به نقاشی بینوا که پدر نویسنده است.پس از ان دو داستان نادر ابراهیمی حرف هایی میزند که شاید جای حرف داشته باشد:از نظر سرجوخه خلف وعده و برداشتن کلاه یک نقاش بینوا در برابر ان ناموس فنا شده مساله قابل توجهی نبود.و،شفای بیمار و دوای درد شعر است.اما کجی "کتر"مساله است:شاید هم این دو قصه نشان میدهد که"چون دکتر از بیمار،و سرجوخه از نقاش قدرتمندتر است پس حق دارند هر کار خواستند بکنند  و سرشان کلاه بگذارند."

حال را میشود با درد گذراند ولی تصور درد الود بودن اینده و دوام بدون دگردگونی (حال)انسان را از پا در می آورد.

هر سازش یک عامل سقوط دهنده است .حالا چه مقدار باعث سقوط میشود مربوط است به نوع سازش.و منظور من از سازش فدا کردن یک باور و اعتقاد است در زمانی که هنوز به صحت ان باور و اعتقاد،ایمان دارید.

کسی که نجابت را دکان میکند به نجابت و شرافت خود ایمان و اعتقادی ندارد.:یک جورایی همون ریا کردن خودمونه.

صفحه90:اگر روح تو،درون تو و قلب تو به چیزی متعالی و اخلاقی وابسته است و نه به مسایل الوده معیوب،تو سالم و مستقل و ازادمنشی.اما اگر در بهشت خدا هم در پی ارضای تمایلات سودا گرانه خودت باشی حتی اگر  پیراهن خون الود قدیسان را به تن کنی چیزی نیستی که نیستی.

هیچ شهری اخرین شهر نیست و هیچ چشمه یی اخرین چشمه نیست.دل بستن به یک ابادی ندیده جمع ابادی هاست.:شاید منظور از یک ابادی نعمت های دنیاست و جمع ابادی ها بهشت.شاید هم منظور این است که کلا دل بستن به هر چیزی اشتباه است همانطور که ابن مشغله به هیچ چیز و هیچ کس و هیچ شلی دل نمی بست.

به گمان من مدرسه یی که با پول دزدی ساخته شود حق السکوتی است که دزد به جامعه اش میدهد......

حرف های کوتاهی هم درباره سبک ابراهیمی دارم.این کتاب انقدر روان نوشته شده که واقعا شخصیت ابن مشغله را کاملا میشود درک کرد.ابراهیمی گاه از نگاه سوم شخص میگوید و گاه اول شخص.و گاه هم  با خواننده حرف میزند.

واقعا خاطارات ابراهیمی به ما می اموزد.می اموزد که گاه باید جرات داشته باشیم برای اینکه به کسی باج ندهیم و برای اینکه سازش نکنیم،شجاعانه در برابر موقعیتی جدید قرار بگیریم.

حرف بسیار بو ولی به همین اکتفا کردم.