جاکتابی

کلمات بدیع

*اگرچه  هیچ گلی چون تن تو خوش‌بو نیست
همیشه نافه‌گشایی به نفع آهو نیست
دلیل این‌همه سرگشتگی به گردن توست
اگر توجه زنبورها به کندو نیست
حضور توست که دلخواه کرده شعرم را
وگرنه آینه در ذات خود پری‌رو نیست
بخواه راحت دنیا و آخرت از من
که گفته است دل من چراغ جادو نیست؟
میان عاشق و عاشق‌نما تفاوت‌هاست
یکی از آن‌همه چشمش به پیچش مو نیست
به مهر می‌کُشی و زنده می‌کنی با قهر
شهید را که نیازی به نوشدارو نیست
***
-پریچه‌ای که دراین شعر ذکر خیرش رفت
پُر است از تب رفتن ولی پرستو نیست
پرنده‌ای که به رغم طنین در زدن‌اش،
شروع یک غزل تازه است پر زدن‌اش:↓
***
به هر طرف که نظر می‌کنم به جز او نیست
وگرنه چشم من آن‌قدر نیز کم‌سو نیست

*چه کسی ادعا می‌کند که نسل شاعران خوش‌ذوق به اتمام رسیده و چه کسی ادعا می‌کند که قالب‌های کهن، چون غزل و مثنوی و قصیده، دیگر ظرفیتِ تازه‌ای برای رساندن مفاهیم شاعرانه ندارند؟ اگر کسی چنین ادعایی کرد شعر «علی‌رضا بدیع» نمونه‌ای است برای ابطال این گمان. البته به هیچ وجه ظرفیت‌های تازه‌ای که قالب‌های جدید برای رساندن بعضی مفاهیم ایجاد کرده‌اند را منکر نمی‌شوم.
*اگرچه فقط پنج‌سال از انتشار اولین دفتر شعری علی‌رضا بدیع-یعنی کتاب حبسیه‌های یک ماهی- می‌گذرد اما او به خوبی توانسته در این مدتِ کم مخاطبانِ ثابتی را برای خود جمع کند، مخاطبانی که انتظار انتشار دفاتر جدید او را می‌کشند. پس از انتشار کتاب «حبسیه‌های یک ماهی» در سال 84، کتاب «از پنجره‌های بی‌پرنده» در سال87 منتشر شد و پس از آن کتاب «گنجشک‌های معبد انجیر» در سال88 و پس از آن  کتاب «چله‌ی تاک» که اردیبهشت امسال منتشر شد و این سه دفتر آخر، بلافاصله به چاپ دوم رسیدند، که این برای یک شاعر جوان 25ساله موفقیت بزرگی است.

*شعر بدیع چشم‌انداز و ظرافت‌های ویژه و قابل توجهی دارد که تفصیل آن در این ستون کوچک میسّر نیست اما نکته‌وار به آن اشاره می‌کنم. اول این‌که شعر بدیع بیش‌تر متوجه شعر عاشقانه است و برای عاشقانه‌هایش از هنرمندی‌های متعددی بهره می‌گیرد. تعابیری که در اشعارش استفاده می‌کند جدید و تازه است اگرچه نگاه او به معشوق، اساطیری و قدیمی است. یعنی از آن دست معشوق‌هایی که فقط ممکن است در خیال مجسم شوند و بس! مثل معشوقه‌های جناب حافظ و سعدی که قامت‌شان به قامت چنار و سرو برابری می‌کرده! (البته خدای ناکرده سوءتفاهم پیش نیاید، در هیچ شعری از حافظ نشانی از جنسیت معشوق نیست ولی خوب خواستیم شوخی کرده باشیم!) هنرنمایی‌های بدیع در تغییر فرم‌های متداول شعری نیز قابل توجه است مانند همین شعر که در پایان با تغییر قافیه‌ای روبه‌رو می‌شود که البته خیلی هم تو ذوق نمی‌زند. در برخی اشعار هم با بازی‌های زبانی گاهی قافیه و گاهی اصل کلمات را به بازی می‌گیرد مانند شعر 22(شهر الفبا) همین کتاب «چله‌ی تاک» که شاعر «آ» را به بهانه‌ای از میان شعر خود حذف می‌کند. در میان شعرهای بدیع گاه با شعرهای اجتماعی و آئینی نیز روبه‌رو می‌شویم که آن‌ها نیز از لطافت ویژه‌ای برخوردارند.